LARA

Bu sabah bir tuhaf uyandım. Hava bile bir tuhaf bugün. Üstümden tır geçmiş gibi, geçmiş ama bedenimi değil de ruhumu ezmiş sanki.. Telefonumu elime alıyorum, açar açmaz 1 Eylül yazısı çarpıyor gözüme. Tüm bu tuhaflığı, yorgunluğu anlamlandırıyorum. Eylül gelmiş sevgilim, sen bana eylülde gelmiştin. Kafamın içinde bir sürü ses yankılanıyor. Üstüme bir hırka alıp evden çıkıyorum. Kulaklığımı takıp rastgele bir şarkı açıyorum. Her adımımda seni düşlüyorum. Aklımdan çıkaramıyorum seni.. Unutmaya yüz tuttuğum sesini hatırlamaya çalışıyorum. Sanki adımı fısıldıyorsun kulaklarıma. Kokun doluyor ciğerlerime. Deliriyorum sevgilim deliriyorum. Kendimi kaybediyorum. Ben kendimi her kaybedişimde sen bulurdun beni. Şimdi neredeyim onu bile bilmiyorsun. Her şey üstüme geliyor, sanki şu koca gök kafama düşecek. Seni arıyorum gördüğüm her yüzde. Sana dair bir şey bulmaya çalışıyorum. Bir iz, bir koku, ses tonu.. Bir banka oturuyorum. Başımı ellerimin arasına alıyorum. Adını sayıklıyorum. Anlıyorum ki, sen benim içimde hiç ölmemişsin sevgilim. Ölmüş olsaydın, benden gittiğin yeri mezarın beller oraya gidip başucunda ağlardım. Ama ben seni arıyorum. Sokak sokak, insan insan seni arıyorum. Çık içimden, çık karşıma geç. Gel şu sonbahara senin adını koyayım. Gel ağaçlardan dökülen yapraklar başımıza düşsün. Gel bir kere adımı söyle. Sesini duymayı çok özledim, unutmak istemiyorum sevgilim.. Gel bir kere kokunu içime çekeyim. Sıyrılamıyorum senden. Herkes delirmişim gibi bakıyor. Sayıklıyorum. Hafiften üşüyorum, hırkam beni sıcak tutmaya yetmiyor. Oturduğum yerden kalkıyorum. Seninle sıcak çikolata içtiğimiz mekâna ilişiyor gözlerim. Oraya gidip iki tane sıcak çikolata söylüyorum. Garson tuhaf tuhaf bakıyor bana, gözlerinden anlıyorum “ neden 2 tane? ” deyişini. Sen getir işte, daha ne bakıyorsun diyorum. Karşımdaki boş sandalyeye bakakalıyorum. Neden orada oturmuyorsun sevgilim? Düşüncelerimle başa çıkmaya çalışırken sıcak çikolatalar geliyor. Birini kendi önüme, diğerini de 2 sene öncesini hayal edip karşıma koyuyorum. Karşımda sen oturuyormuşsun gibi. Sen varmışsın gibi sohbet ediyorum. Bana deli diyor herkes içinden, farkındayım. Ama umrumda değil. Kalkıyorum ordan da. Eve yol alıyorum. Hâlâ aklımdasın. Ben sonbaharı seninle sevmiştim. Şimdi sen gittin ama yeniden nefret edemiyorum ondan. İçinde sen varsın hâlâ. Sonbaharın içinde sen, benim içimde sen. Hayat çok tuhaf değil mi? Senin olmadığın eylülü, senin olmadığın sonbaharı ne yapayım ben? Ağaçlardan düşen yaprakları ayaklarımızın altına alıp çıtırtılarını dinlemeyeceksek, beraber sonbahar yağmurunda ıslanmayacaksak, dudaklarımıza düşmeyecekse bu damlalar neden geldi ki sonbahar?

• Bedenimde bir sıcaklık hissediyorum, gözlerimi aralıyorum bu nedenle. Tanıdık bir simâ.. Sanki, sanki bu sensin. Yattığım yerden doğruluyorum. Gülümsüyorsun bana, gülüşünde çiçekler açıyor. Anlamlandıramıyorum ne olduğunu. “ Bak sevgilim yine eylül geldi ” diyorsun. Gözlerimi ovuşturuyorum. Pencereyi açıp biraz hava alıyorum. Arkamı dönüyorum hâlâ ordasın. Rüya, rüya mıydı diyorum? Rüya ya, rüyaymış. Sımsıkı sarılıyorum sonra. Birisi ellerimin arasından alacakmış gibi geliyor. Hırkalarımızı giyip dışarı çıkıyoruz. İlk önce o mekânda sıcak çikolata içip sonra sonbaharı sonbahar yapan yaprak dökümü altında yürüyoruz. Ayaklarımızın altındaki çıtırtılar gülümsetiyor bizi. Sonra hafiften yağmur yağıyor, gittikçe sıklaşıyor. Dudaklarımıza düşüyor damlalar. Gözlerimin ucundan dudaklarıma düşüyorsun. Kokun doluyor ciğerlerime. Kulağıma “ seni seviyorum ” diye fısıldıyorsun.. Ah sevgilim, sensiz geçen her sonbaharın acısını çıkarmak istiyorum böyle. Kaybetmekten deli gibi korkuyorum, avuç içimde saklıyorum seni.. Bu rüyanın başka bir anlamı olabilir mi? Keşke sen de görseydin benimle birlikte.. Seni ne kadar çok sevdiğimi izleseydin. Sende bulduğum kendimi görseydin keşke. Giderken sadece kendini değil, beni de götürdüğünü bilseydin.. Sonbahar bile gitsin, sen kal.